بازده در فیزیک به میزان توانایی یک سیستم فیزیکی یا یک فرایند در تبدیل و استفاده از انرژی اشاره دارد. بازده معمولاً به صورت نسبت بین انرژی خروجی و انرژی ورودی محاسبه می‌شود و به واحد درصد یا به صورت یک عدد بدون واحد نمایش داده می‌شود.
در فیزیک، بازده می‌تواند به صورت کلی یا به صورت محدود شده محاسبه شود. در صورت بازده کلی، تمام انرژی وارد شده به سیستم در نظر گرفته می‌شود و تمام انرژی خروجی، از جمله انرژی قابل استفاده و انرژی از دست رفته، در نظر گرفته می‌شود. اما در صورت بازده محدود شده، تنها انرژی قابل استفاده در نظر گرفته می‌شود و انرژی از دست رفته حذف می‌شود.
بازده در فیزیک می‌تواند در انواع مختلف سیستم‌ها و فرایندها مورد استفاده قرار گیرد. برای مثال، در ماشین‌های حرارتی مانند موتورها، بازده برای اندازه‌گیری کارایی سیستم استفاده می‌شود. همچنین در سلول‌های خورشیدی، بازده برای اندازه‌گیری میزان تبدیل انرژی نور خورشید به انرژی الکتریکی استفاده می‌شود.
بازده در فیزیک عوامل مختلفی را شامل می‌شود. برخی از این عوامل عبارتند از: انرژی ورودی، انرژی خروجی، انرژی از دست رفته، انرژی قابل استفاده و همچنین عوامل دیگری مانند اثرات جانبی، افت ولتاژ و افت دما.
به طور کلی، بازده در فیزیک نشان دهنده اثربخشی یا کارایی یک سیستم در استفاده از انرژی است. بالاترین بازده ممکن به معنای بهره‌وری بالا و انتقال حداکثر انرژی قابل استفاده است. به عبارت دیگر، هر چه بازده یک سیستم بیشتر باشد، استفاده بهتری از انرژی صورت می‌گیرد و انرژی کمتری از دست می‌رود.
